«هُوَ الغَفور...»

پیامبر (ص) فرموده‏اند: همانا بهشت در هر سال برای فرا رسیدن ماه رمضان زیور و آراسته می‏شود و چون شب اول ماه فرا می‏رسد، نسیمی از زیر عرش می‏وزد که به آن متنزه می‏گویند و موجب می‏شود برگهای درختان و حلقه‏های آویخته بر درها به اهتزاز در می‏آید و صدای بسیار دل‏انگیزی شنیده می‏شود که هیچ کس چنان آوایی نشنیده‌است.

حوران بهشتی خود را آرایش می‏کنند و کنار کنگره‏های بهشت و غرفه‏های آن می‏ایستند و ندا می‏دهند: آیا کسی هست که با اعمال صالح خود، ما را از خداوند خواستگاری کند و خداوند ما را به ازدواج او درآورد؟

و سپس از گنجور بهشت می‏پرسند: امشب چه خبر است؟ و چه شبی است؟ سروشهایی به آنان پاسخ می‏دهند که ای نیکان پسندیده خصلت، امشب، شب اول رمضان است که در آن درهای بهشت برای روزه داران امت محمد (ص) گشوده می‏شود. گوید، در این هنگام خداوند متعال می‏فرماید: ای رضوان! درهای بهشت را بگشای و ای مالک دوزخ! درهای دوزخ را بر روزه داران از امت محمد (ص) ببند. ای جبریل! به زمین برو و شیطانهای سرکش را فرو گیر و آنان را در بند و زنجیر بکش و سپس در دریاهای ژرف بینداز تا روزه امت حبیب من محمد (ص) را تباه نکنند.

خداوند متعال در هر شب از ماه رمضان سه بار می‏فرماید: آیا پُرسنده‏ای هست که به او عطا کنم؟ آیا توبه‏کننده‏ای هست که توبه‏اش را بپذیرم؟ آیا آمرزش خواهی هست که گناهش را بیامرزم؟ چه کسی به ثروتمندی که هیچ گاه نیازمند و تهیدست نیست و همواره وفادار است و ستمکار نیست وام می‏دهد؟

و فرموده است: خداوند متعال را در هر روز ماه رمضان، هنگام افطار یک میلیون آزاد شده از آتش جهنم است و چون شبانروز جمعه فرا می‏رسد، در هر ساعت از آن یک میلیون نفر را می‏آمرزد و از آتش دوزخ رها می‏سازد و همه آنان سزاوار آتش و جهنم بوده‏اند و آخرین روز ماه رمضان به شمار همه کسانی که از آغاز تا پایان ماه آمرزیده و از آتش آزاد فرموده است، آزاد می‏فرماید.

روضة الواعظین-ترجمه مهدوی دامغانی، ص: 555

إنَّکَ سَمیعُ الدُّعا

تو را غایب نامیده‌اند، چون «ظاهر» نیستی، نه اینکه «حاضر» نباشی.

«غیبت» به معنای «حاضر نبودن»، تهمت ناروائی است که به تو زده‌اند و آنان که بر این پندارند، فرق میان «ظهور» و «حضور» را نمی‌دانند!
‌ آمدنت که در انتظار آنیم به معنای «ظهور» است،‌ نه «حضور»! و دلشدگانت که هر صبح و شام تو را می‌خوانند، ظهورت را از خدا می‌طلبند نه حضورت را...

وقتی ظاهر می‌شوی، همه انگشت حیرت به دندان می‌گزند! با تعجب می‌گویند: که تو را پیش از این هم دیده‌اند. و راست می‌گویند، چرا که تو در میان مائی، زیرا امام مائی!

 جمعه که از راه می‌رسد، صاحبدلان «دل» از دست می‌دهند و قرار از کف می‌نهند و قافل? دل‌های بی‌قرار، روی به قبله می‌کنند و آمدنت را به انتظار می‌نشینند...

و اینک ای قبل? هر قافله و ای «شبروان را مشعله» در آستان? آدینه‌ای دیگر با دلدادگان دیگری از خیل منتظرانت سرود انتظار را زمزمه می‌کنیم…

(دل‌نوشت? یه خواهر منتظر)

التماس دعا

اللهم عجل لولیک الفرج